Οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους ταιριάζουν

και τα μουσκάρια έχουν τους καλλιτέχνηδες που τους τ' αρπάζουν. Γουστάρουν τα άμυαλα να τους βρίζουν και να χειροκροτάνε. Εκστασιάζονται με την κωλομαγκιά του αλήτη ατίθασου αριστερού επαναστάτη χωρίς φραγμούς, του γίγαντα χωρίς κάλτσες που με έξυπνες μεθοδικές ποιητικές κινήσεις μέσα σε μια ολόκληρη εικοσιπενταετία έγινε θεσμός και θεός, με ευαγγελιστή τον αναλογικά συμπαθή ΝΝ και πρώτο πατριάρχη και ιερατείο την ντοκυμαντεροτύπισα και τους λοιπούς αυλοκόλακες. Για τη μουσική βαριέμαι να σχολιάσω. Το καλό είναι ότι κατέρρευσε και η συμπάθεια προς το γλυκούλη ντίνο (δε μού 'κανε και τίποτα αλλά τελικά δε μας χε κι εσύ κι ο μπαγλαμάς σου). Το είπα κ στον Ντάο, χωρίς υπερβολή και έξω από τη φούρια της ώρας, αν έχω να διαλέξω ανάμεσα σε γιαννάκη και Σάκη το ποιόν τελικά εκτιμάω περισσότερο για συνολική στάση και προσφορά, δεν έχω ενδοιασμό.